Bungy!
Blijf op de hoogte en volg Bart
13 December 2012 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Bungy dus. Hoog, hoogtevrees en bungyjumpen gaan niet heel goed samen. Helemaal niet als je uit een hutje springt dat aan wat staalkabels boven een ravijn hangt, waar je doormiddel van een metalen kooitje naar toe moet. Maar ik had er voor betaald en nu schrijf ik dit. Sommigen hebben de foto al gezien op facebook maar ik ben dus werkelijk de afgrond ingesprongen. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven :P
Maar het is VET, GAAF, COOL, STOER, BAAS of hoe je het wil noemen. Stel je voor: je staat op een plateautje boven een klein riviertje een meter of 150 hoog. Er is een dubieus uitziend elastieken koord aan je enkels en je harnas bevestigd, er wordt je aangeraden niet naar beneden te kijken voor je springt maar dat doe je toch. En dan moet je nog springen. Van het moment dat het elastiek aan mijn enkels bevestigd werd tot het moment dat ik spring heb ik alleen de herinneringen die ik op de video gezien heb. Op het moment dat ik echt gesprongen ben weet ik alles nog, de grond met rivier heel snel op je afkomt, de oerkreet die ik niet kon onderdrukken, de soepele klap als het bungykoord z'n werk doet tot het moment dat ik in de bus terug naar QT zit. Maar het was en is nog steeds supervet! Een absolute aanrader!
's Avonds natuurlijk stappen om te vieren dat er gesprongen was. Topavond.
Dinsdag met een prima kater heel de dag in de zon gelegen en zowaar verbrand. Voor de zoveelste keer sinds ik in NZ ben. Woensdag 10u in de bus naar Christchurch. Een saaie kapotte stad. Niet leuk.
Wat wel leuk was waren sommige plekken waar ik onderweg langskwam: Lake Tekapo en Lake Pukaki en het kleine stadje Oamaru waar ik ook zeker nog naar toe ga.
Maar nu in Dunedin. Echt een mening heb ik nog niet maar die gaat in de komende dagen van chillen en niks doen zeker komen!
Maar het is VET, GAAF, COOL, STOER, BAAS of hoe je het wil noemen. Stel je voor: je staat op een plateautje boven een klein riviertje een meter of 150 hoog. Er is een dubieus uitziend elastieken koord aan je enkels en je harnas bevestigd, er wordt je aangeraden niet naar beneden te kijken voor je springt maar dat doe je toch. En dan moet je nog springen. Van het moment dat het elastiek aan mijn enkels bevestigd werd tot het moment dat ik spring heb ik alleen de herinneringen die ik op de video gezien heb. Op het moment dat ik echt gesprongen ben weet ik alles nog, de grond met rivier heel snel op je afkomt, de oerkreet die ik niet kon onderdrukken, de soepele klap als het bungykoord z'n werk doet tot het moment dat ik in de bus terug naar QT zit. Maar het was en is nog steeds supervet! Een absolute aanrader!
's Avonds natuurlijk stappen om te vieren dat er gesprongen was. Topavond.
Dinsdag met een prima kater heel de dag in de zon gelegen en zowaar verbrand. Voor de zoveelste keer sinds ik in NZ ben. Woensdag 10u in de bus naar Christchurch. Een saaie kapotte stad. Niet leuk.
Wat wel leuk was waren sommige plekken waar ik onderweg langskwam: Lake Tekapo en Lake Pukaki en het kleine stadje Oamaru waar ik ook zeker nog naar toe ga.
Maar nu in Dunedin. Echt een mening heb ik nog niet maar die gaat in de komende dagen van chillen en niks doen zeker komen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
